เรื่องเล่า ในห้องสอบ(โปรเจ็ก) ตอนที่ 2 เมื่อความเงียบสงัดเกิดขึ้นท่านกลางตะวัน

เรื่องที่ 2 ครับ
เมื่อความเงียบสงัดเกิดขึ้นท่านกลางตะวัน

ตะวัน หนุ่มร่างสันทัด ผมยาว ตาโต ตะวันเป็นหนุ่มที่หากดูจากบุคลิกแล้ว
น่าจะเรียนช่างศิลป์ มากกว่าเรียนคอมพิวเตอร์ เพราะด้วยใบหน้าคมคาย ผมเรียวยาว ถึงกลางหลัง
วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่สำคัญมากในชีวิต สำหรับตะวัน
เพราะเป็นวันที่ตะวันจะต้องสอบโปรเจ็กเพื่อจบการศึกษาจากสถาบันแห่งนี้
ครอบครัว ญาติ พี่น้อง รอวันที่ตะวันเรียนจบ เพื่ออนาคตทั้งของตัวตะวันเอง และของทุกคน
หรือที่ตะวันมักพูดบ่อย ว่า "ผมเป็นความหวังของหมู่บ้านครับ"
ปกติตะวันเป็นคนพูดน้อย แต่ขยัน หรือทำมากกว่าพูด ตะวันไม่เคยขาดเรียนหากไม่จำเป็น
แม้การเรียนภาคค่ำของตะวัน จะทำให้ตะวันต้องเหน็ดเหนื่อยอย่างมากก็ตาม
ตอนนี้ตะวันเตรียมพร้อมกับการสอบโปรเจ็กเรียบร้อยแล้ว ในดวงตากลมโตใสซื่อ
กำลังครุ่นคิดถึงคำที่เพื่อนๆ คอยบอก อยู่ตลอดเวลา "เฮ้ย .. ตะวัน เอ็งต้องพูดนะ พูด พูด อธิบาย
พูดอย่าหยุด นะ พูดเข้าไว้ อาจารย์จะได้ไม่ถาม เพราะถ้าอาจารย์ถาม เอ็งต้องตอบไม่ได้แน่"
ตะวันกำลังตกอยู่ในพวัง ที่เต็มไปด้วยเสียงของเพื่อนๆ ก้องกังวานอยู่ตลอดเวลา
3 คืนมาแล้วที่ตะวันไม่ได้นอน เพราะพยายามซ้อมพูดอธิบาย โปรแกรมที่ตนเองเขียนขึ้น
ตะวันไม่ใช่คนเรียนเก่ง ที่มาถึงจุดนี้ได้ตะวันต้องอาศัยเพื่อนมาโดยตลอด
"ทำไมแอร์ในห้องนี้มันเย็นจังเลย ...." ตะวันพูดกับตัวเอง
"แล้วนี่เมื่อไหร่ กรรมการจะมาเสียที เหลือเวลาอีกห้านาที เฮ้อ....."
"ทำไมเวลามันถึงได้เดินช้าอย่างนี้นะ " เวลาค่อยๆ เดินถอยหลังอย่างเชื่องช้า
จนทำให้ตะวันเครียดมาก ดวงตาที่สดใสของตะวัน เริ่มบ่งบอกถึงความปริวิตก บางอย่าง
พลันนั้นเอง กรรมการทั้งสามคน ก็เดินเข้ามาในห้อง ที่มีอุณหภูมิเย็นเฉียบ
ทุกคนดูสนุกสนาม คุยหยอกล้อกัน
"โอยย... ทำไมกรรมการถึงเฮฮากันนักนะ เรารึ เครียดจะแย่อยู่แล้ว กรรมการจะมาไม้ไหนเนี่ย"
ตะวันเริ่มรำพันกับตัวเอง
"เอ้า.... เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า .... นักศึกษาพร้อมแล้วนะครับ?"
หนึ่งในกรรมการเอ่ยขึ้น ด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม
"นักษา เริ่มอธิบายโปรแกรมได้เลยครับ" กรรมการคนเดิมกล่าวต่อ
กรรมการแต่ละคนเริ่มแบนความสนใจมาที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่มีตะวันนั่งอยู่เบื้องหน้า
นาฬิกาที่ด้านขวาล่างของเครื่องคอมพ์ เดินขยับอย่างต่อเนื่อง 14.00 - 14.01 - 14.02 ...
14.05 ความเงียบยังคงปกคลุมบรรยากาศภายในห้องสอบ จนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศ
ที่ทำงานอย่างเต็มกำลัง เพื่อผลิตความเย็นที่แสนจะยะเยือกสู่ทุกอนูขุมขน
"เอ้า... นักษา อธิบายโปรแกรมที่ นักษา ทำมาด้วยครับ" อีกหนึ่งกรรมการกล่าวย้ำ
แต่ความเงียบก็ยังคงปกคลุมปกคลุมบรรยากาศในห้องสอบต่อไป
มือของตะวัน ที่กุมเม้าส์อยู่ เริ่มมีเส้นปูดโปนปรากฏขึ้น ใบหน้าของตะวันเริ่มซีดเผือด
ดวงตาคู่นั้นแสดงออกถึงความกังวลที่มีมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
ริมฝีปากสั่นระริก เวลาผ่านไปแล้วกว่าสิบนาที มันเป็นเวลาที่แสนยาวนานในความรู้สึกของตะวันเสียเหลือเกิน
กรรมการทุกคนต่างมองหน้ากัน พรางกระซิบกระซาบต่อกันว่า ทำไมนักษา ไม่ยอมพูด
บรรยากาศยังคงเงียบสงัด เสียงเครื่องปรับอากาศ ยังคงทำงานอย่างแข็งขันต่อเนื่อง

พลันนั้นเอง ตะวันก็เริ่มขยับริมฝีปากที่ซีดเผือด และสั่นไหว
เวลาตอนนี้ผ่านไปแล้วกว่า 20 นาที ไม่ใช่ตะวันเท่านั้นที่แสดงอาการเครียดอย่างเห็นได้ชัด
กรรมการทั้งสามก็เครียดด้วย แล้วตะวัน ก็กล่าวออกมาด้วยเสียงอันหนักแน่นว่า
......."ผมขออนุญาตไปห้องน้ำครับ ปวดมากทนไม่ไหวแล้ว..."

หมายเหตุ
บทความนี้ เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น จริงบ้าง ไม่จริงบ้าง ห้ามใช้เป็นบรรทัดฐานในการสอบ
ตัวละครในเรื่อง ถือว่าไม่มีอยู่จริง ผู้เขียนขออภัย หากมีพฤติกรรมไปคล้ายหรือเหมือน
ผู้หนึ่งผู้ใด ผู้เขียนไม่ได้มีเจตนาล้อเลียน

เรื่องอื่นๆ ในทำนองเดียวกัน จะทยอย นำมาลงไว้ในที่นี้ เมื่อนึกขึ้นได้

อุ้ย เอง อะ

เรื่องถัดๆ ไป จะทยอยแจ้งให้ทราบ เมื่อเขียนเสร็จครับ